Χτύπησαν και πάλι οι «χρήσιμοι ηλίθιοι» του συστήματος. Τα νεοταξικά ενεργούμενα επέλεξαν και πάλι την Ξάνθη, με ένα τετραπλό χτύπημα μάλιστα, μέσα στο 4ήμερο της Λαμπρής, χτυπώντας την Εθνική Τράπεζα, το Ι.Χ. του εισαγγελέα Ξάνθης, το Ι.Χ. του αρχιμανδρίτη της Μητροπόλεως Ξάνθης και την κατοικία ενός εργάτη που τοποθετούσε κάμερες ασφαλείας. Σε σχετική ανακοίνωσή τους τους μάλιστα, που αναρτήθηκε στο Διαδίκτυο, στο γνωστό Indymedia, αποκαλούν την πόλη της Ξάνθης «αναρχομάνα».
Αν και οι αυτουργοί τέτοιων πράξεων δεν είναι άξιοι οποιασδήποτε επί της ουσίας αναφορά και το εν τη γενέσει τσάκισμά τους είναι αυτονόητη υποχρέωση κάθε ευνομούμενης κοινωνίας (κάτι που πόρρω απέχει από αυτή στην οποία ζούμε), νομίζω ότι είναι χρήσιμο να αναφερθούμε σε δυο – τρία σημεία της ανακοίνωσής τους, χαρακτηριστικά της άγνοιας και της παραζάλης στην οποία βρίσκονται οι συντάκτες της, αλλά και της «τρικυμίας εν κρανίω» που διακατέχει αυτά τα καλόπαιδα.
Πρώτα απ’ όλα, χαρακτηρίζουν τον μητροπολίτη Ξάνθης κ. Παντελεήμονα, ως «τσιράκι του Εφραίμ» και τον παροτρύνουν να στείλει τον λογαριασμό για το καμένο αυτοκίνητο «στο Βατοπέδι». Είναι προφανές ότι αγνοούν παντελώς τους αγώνες του μητροπολίτη ενάντια στις ενέργειες του Βατοπεδίου και τη συμπαράστασή του στους αγρότες του νομού. Αυτό δηλώνει δύο πράγματα: ή ότι οι «λεβέντες» αυτοί είναι ντόπιοι που δεν έχουν καμία επαφή με τη ζώσα πραγματικότητα της κοινωνίας ζώντας στο φαντασιακό μικρόκοσμό τους ή ότι είναι από άλλες περιοχές της πατρίδας μας (όπερ και το πιθανότερο), άρα το «αναρχομάνα» πάει περίπατο (άντε να το κάνουμε «αναρχοθρέπτρα» και σύντομα «αναρχοξηλώστρα»).
Παρεμπιπτόντως, αυτό το παραμύθι με τους «γνωστούς – αγνώστους», νομίζω ότι παρατράβηξε. Το ξαναγράψαμε: Σε μία πόλη των 70.000 κατοίκων, δεν υπάρχουν γνωστοί – άγνωστοι. Υπάρχουν γνωστοί – γνωστοί. Και ας μη μας δουλεύει η ΕΛΑΣ. Τους ξέρει και πολύ καλά μάλιστα. Αυτή δεν ήταν που τους συνόδευσε από την Κομοτηνή μέχρι την Ξάνθη, όταν πριν λίγους μήνες τους πήραν παραμάζωμα οι Κομοτηναίοι πολίτες, διαφυλάσσοντας την πόλη τους και εγκλωβίζοντάς τους μέσα στο Πανεπιστήμιο, απ’ όπου διέφυγαν υπό την προστασία της; Ακόμη, οι καταληψίες του Εργατικού Κέντρου Ξάνθης και οι καταστροφείς των καμερών των Τραπεζών (μέρα – μεσημέρι, πριν λίγες εβδομάδες, κατά την δίκη ομοϊδεατών τους), ΔΕΝ φορούσαν κουκούλες, κύριοι της ΕΛ.ΑΣ. Άρα, τί θέλετε να συμπεράνουμε; Ότι οι «χρήσιμοι ηλίθιοι» χρειάζονται ίσως και σε σας;
Δεύτερον, για να δικαιολογήσουν την «φωτιά στις Τράπεζες», επικαλούνται «τα επιτόκια καταθέσεων που πέφτουν». Ποιά επιτόκια, αλήθεια; Τα μηδενικά επιτόκια των μικροκαταθετών, που η πτώση τους θα έχει ως αποτέλεσμα να πάρουν μερικά εκατοστά του ευρώ λιγότερους τόκους στο εξάμηνο, ή τα «χορταστικά» επιτόκια των μεγαλοκαταθετών που πράγματι ζημιώνονται από την πτώση τους; Για ποιούς νοιάζονται, τέλος πάντων, τα «λεβεντόπαιδα»; Ίσως χρειάζεται μία απάντηση, όχι προς εμάς, αλλά προς τους ίδιους τους εαυτούς τους (αν τους επιτρέπει η «μαυρούλα» να σκεφτούν και λίγο λογικά).
Όσον αφορά την επίθεση στην κατοικία του εργάτη που τοποθετούσε κάμερες ασφαλείας, επικαλούνται απόσπασμα κάποιου Οκτάβ Γκαρνιέ, «μέλους συμμορίας Μπονό» (αν δεν τον ξέρατε, ευκαιρία να πλουτίσετε τις γνώσεις σας), ο οποίος απαντά στο ερώτημα που ο ίδιος θέτει: «Γιατί να σκοτώνω εργάτες; Γιατί είναι αχρείοι σκλάβοι και χωρίς αυτούς δεν θα υπήρχε η μπουρζουαζία και τα αφεντικά». Κοινώς: αφού δεν μπορώ να χτυπήσω τον γάιδαρο, χτυπάω το σαμάρι.
Με το δεδομένο ότι ενέργειες που στα αστικά κέντρα Αθήνας και Θεσσαλονίκης αποτελούν πλέον καθημερινότητα, εξαπλώνονται ανησυχητικά πλέον και σε πόλεις της περιφέρειας, καταδεικνύει ότι βρισκόμαστε πια ενώπιον μιας μεθοδευμένης προσπάθειας κοινωνικής και πολιτικής αποσταθεροποίησης, με ενεργούμενα ανόητους, πλην αρκετά θυμωμένους «νεαρούς». Αυτό είναι κάτι που φαινομενικώς δεν αφορά τους Έλληνες πατριώτες, αφού σε μία πρώτη προσέγγιση, το σύστημα θερίζει ό,τι έσπειρε τόσα χρόνια. Μας αφορά, όμως, στον βαθμό που τείνει να απαξιώσει θεσμούς, σύμβολα και ιδανικά, που αιώνες τώρα σφυρηλάτησαν το αξιακό σύστημα του έθνους των Ελλήνων. Γι’ αυτό και στην προσπάθειά τους αυτή θα μας βρουν απέναντί τους. Όσο κι αν μας πονάει αυτό, αφού για άλλη μια φορά θα βρούμε απέναντί μας και πάλι ... Έλληνες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου